De منطقه شینگن در یک منطقه است اروپا که در آن 27 کشور مرزهای داخلی خود را لغو کرده اند تا امکان تردد آزادانه افراد و کالاها فراهم شود. این مفهوم که به نماد اتحاد اروپا تبدیل شده است، از زمان ایجاد آن در سال 1985 به طور قابل توجهی توسعه یافته است. در این مقاله نگاهی دقیق‌تر به تاریخ، خاستگاه، حال و آینده منطقه شنگن خواهیم داشت.
از 27 کشورهای شنگن که بخشی از منطقه شینگن عبارتند از: بلژیک، هلندلوکزامبورگ، آلمان، فرانسه، اسپانیا، پرتغال، ایتالیا، اتریش، یونان، دانمارک، سوئد، فنلاند، استونی، لتونی، لیتوانی، لهستان، جمهوری چک، اسلواکی، اسلوونی، مجارستان، مالت، ایسلند، نروژ، سوئیس، لیختن اشتاین و کرواسی
اهداف و مزایای شینگن
روزانه میلیون ها نفر از مرزهای داخلی اتحادیه اروپا عبور می کنند. حرکت آزاد حقوق متفاوتی را برای گروه های مختلف مردم، از گردشگران گرفته تا خانواده ها، ارائه می دهد.
همه شهروندان اتحادیه اروپا می توانند با یک معتبر گذرنامه یا کارت شناسایی برای اقامت در یکی دیگر از کشورهای اتحادیه اروپا به عنوان توریست حداکثر به مدت سه ماه. علاوه بر این، آنها حق دارند برای کار در یکی دیگر از کشورهای اتحادیه اروپا زندگی کنند و از رفتاری مشابه با شهروندان آن کشور برخوردار شوند.
کارآفرینان از آزادی استقرار بهره مند می شوند که راه اندازی و گسترش تجارت خود را در سایر کشورهای اتحادیه اروپا برای آنها آسان تر می کند. دانش آموزان حق تحصیل در هر کشور اتحادیه اروپا را دارند و به آنها امکان دسترسی به طیف گسترده ای از موسسات آموزشی و فرصت های تحصیلی را می دهند.
بسته شدن مرزهای داخلی اتحادیه اروپا هزینه های قابل توجهی را به دنبال خواهد داشت و رفت و آمد بین 1,7 میلیون نفر را مختل می کند. بنابراین، حفظ مرزهای داخلی باز برای حمایت از زندگی روزمره و همکاری اقتصادی در اتحادیه اروپا بسیار مهم است.
تاریخچه و منشاء منطقه شینگن
نام منطقه شینگن از روستای شینگن لوکزامبورگ گرفته شده است، جایی که توافقنامه شینگن در 14 ژوئن 1985 توسط پنج کشور از ده کشور عضو آن زمان جامعه اقتصادی اروپا (EEC) امضا شد: بلژیک، آلمان، فرانسه، لوکزامبورگ و هلند. این توافقنامه که در 26 مارس 1995 لازم الاجرا شد، با هدف لغو مرزهای داخلی بین کشورهای امضاکننده و ایجاد یک سیاست مشترک مرزی خارجی بود. این امر موجب ارتقای جابجایی آزاد افراد و کالاها و کمک به رشد اقتصادی و یکپارچگی می شود.
از زمان ایجاد آن، منطقه شنگن به طور پیوسته گسترش یافته است، با اعضای جدید از هر دو اتحادیه اروپا (اتحادیه اروپا) و فراتر از آن. در سال 1997، معاهده شنگن با معاهده آمستردام در قوانین اتحادیه اروپا ادغام شد. تعداد کشورهای شرکت کننده به طور پیوسته افزایش یافت و امروز این منطقه شامل 27 کشور از جمله برخی از کشورهای غیر اتحادیه اروپا مانند نروژ، ایسلند، سوئیس و لیختن اشتاین است.
حاضر
منطقه شینگن آن را دارد سفر کردن در اروپا به طور قابل توجهی به رشد اقتصادی و همکاری کمک کرد. حذف کنترل های مرزی باعث تحریک رفت و آمد مردم، کالاها و خدمات و ترویج گردشگری شده است. علاوه بر این، سیاست شینگن منجر به همکاری نزدیکتر در زمینه های پلیس، عدالت و مهاجرت شده است.
با این حال، منطقه شینگن نیز با چالش هایی مانند بحران مهاجرت در سال 2015 و پیامدهای آن مواجه شده است. برخی کشورها به طور موقت کنترل های مرزی را برای مدیریت هجوم پناهجویان و مهاجران مجدداً برقرار کرده اند. علاوه بر این، همه‌گیری کووید-19 منجر به محدودیت‌های موقتی برای رفت و آمد آزاد در منطقه شنگن شده است، به طوری که بسیاری از کشورها مرزهای خود را برای محدود کردن گسترش ویروس بسته‌اند.
آینده منطقه شینگن
آینده منطقه شنگن تا حد زیادی به نحوه برخورد کشورهای شرکت کننده با چالش های مهاجرت، امنیت و همکاری بستگی دارد. در اینجا برخی از جنبه های کلیدی که می تواند آینده منطقه شنگن را شکل دهد، آورده شده است:
- سیاست مهاجرت: یافتن راه حلی متعادل و پایدار برای چالش های مهاجرت و پناهندگی اولویت کشورهای شنگن است. اتحادیه اروپا در حال بررسی سیستم مهاجرت و پناهندگی خود است تا اطمینان حاصل کند که برای همه طرف های درگیر کارآمد و عادلانه است. همکاری بهتر و تقسیم مسئولیت ها بین کشورهای شنگن می تواند فشار بر مرزهای خارجی را کاهش دهد و به یک سیاست مهاجرتی با ثبات تر کمک کند.
- امنیت و مدیریت مرز: تهدید فزاینده تروریسم و جرایم سازمان یافته مستلزم همکاری نزدیکتر کشورهای شنگن در زمینه امنیت و مدیریت مرزها است. بهبود تبادل اطلاعات، تقویت همکاری بین پلیس و خدمات قضایی و نوسازی سیستم های کنترل مرزی از جمله اقداماتی است که می تواند به تضمین امنیت در منطقه شنگن کمک کند.
- گسترش منطقه شینگن: اگرچه منطقه شینگن در حال حاضر شامل 27 کشور است، اما هنوز چند کشور عضو اتحادیه اروپا مانند بلغارستان و رومانی در انتظار پیوستن هستند. گنجاندن این کشورها در منطقه شینگن باعث ارتقای بیشتر یکپارچگی اروپایی و گسترش تردد آزاد افراد و کالاها خواهد شد.
- نوآوری تکنولوژیک: در عصر دیجیتال، منطقه شینگن باید از فرصت های ارائه شده توسط فناوری استفاده کند تا مدیریت مرزها را کارآمدتر و امن تر کند. استفاده از فناوری‌های پیشرفته، مانند شناسایی بیومتریک و سیستم‌های مرزی هوشمند، می‌تواند به تعادل نیاز به امنیت و تضمین حرکت آزادانه افراد کمک کند.
برای شناسایی مجرمان، تروریست‌ها یا هر فرد دیگری که در معرض خطر است، مسافرانی که معمولاً از ویزا استفاده نمی‌کنند، قبل از ورود به اتحادیه اروپا غربالگری می‌شوند. این کار با استفاده از آن انجام می شود اطلاعات سفر اروپا و سیستم مجوز (اتیاس). این کنترل ها می تواند از سال 2023 آغاز شود.
علاوه بر این، نمایندگان پارلمان اروپا طرح هایی را تصویب کرده اند که تا سال 2027 به آژانس گارد مرزی و ساحلی اروپا یک سپاه دائمی متشکل از 10.000 مرزبان برای تقویت امنیت اروپا ارائه دهد.
نتیجه
در طول سال‌ها، منطقه شینگن تأثیر عمده‌ای بر همکاری و ادغام اروپا داشته است. در حالی که چالش‌هایی مانند مهاجرت، امنیت و اطمینان از همکاری بین کشورهای شرکت‌کننده همچنان باقی است، منطقه شنگن احتمالاً به تکامل خود ادامه می‌دهد و با شرایط متغیر سازگار می‌شود. پرداختن به این چالش ها منطقه شنگن را قادر می سازد تا نقش خود را به عنوان نماد اتحاد و پیشرفت اروپا حفظ و تقویت کند.
پست های مرتبط:
